Het begon allemaal met een alleraardigste conducteur in mijn forenzentreintje van A. naar L. Eentje die bij het zien van mijn breierij niet stoer riep: "Wanneer zijn mijn sokken af" of "Doe mij maar maat 45", maar zich bij mijn kindersokjes voor Roemenië afvroeg hoe ik dat deed en of je met 4 pennen ook sokken voor volwassenen kon breien. Had ik misschien een hele grote familie, want ja waar laat je al die productie? Er ontstonden leuke gesprekken en zijn humorvolle reacties zorgden er voor dat mijn treinvriendinnen en ik dan met een glimlach op ons werk verschenen. Vriendelijkheid en een grapje kosten niks, maar zijn zó waardevol in 't leven.
Ach en dan heb je op een dag een dolle bui. Op z'n Fries gezegd: je hebt 'it mâle fel oan' en ik hoorde mezelf zeggen: “Ik ben bezig met een speciale actie. Klantvriendelijke, servicegerichte, aardige en grappige conducteurs worden genomineerd voor de titel 'Conducteur van het jaar 2011'. De uiteindelijke winnaar krijg een award, bestaande uit een paar door mij gebreide sokken om in de dienst te dragen". Hilariteit alom in de coupé!
De conducteur had geluk: geen van zijn collega's kon tippen aan zijn kwaliteiten en toen ik hem dan eindelijk weer eens tegenkwam in mijn boemeltje, riep ik al van verre: Gefeliciteerd, u bent de winnaar! Hij was er blij mee en vlakbij Leeuwarden riep hij via de intercom behalve de bestemming nog een bericht om: Hier volgt nog een zakelijke mededeling: maat 42, ik herhaal: maat 42. We rolden letterlijk de trein uit!
Ik had nu zijn maat en de NS-blauwe sokkenwol lag al een poosje klaar, dus ik kon los met mijn 100ste paar voor 2011. Op Tweede Kerstdag waren ze af (gewoon in een 7/1 ribje , maar wèl met een gemaasd geel NS logo er op) en na Nieuwjaar wachtte ik rustig af of de gelukkige winnaar mijn jaartrajectkaart weer eens kwam controleren. Helaas, hij kwam maar niet langs.... Was hij ziek of overgeplaatst misschien? Wat wist ik nou helemaal van hem; alleen zijn naam! Stom, geen (email)adres gevraagd :(
Toen een briefje geschreven met mijn email en afgegeven bij een hokje waar zich vaak NS personeel ophoudt. En ja hoor: hij reageerde! Afspraak gemaakt: op 25 januari zou het officiële moment daar zijn. Waarom het niet lukte op die datum, staat hier uitgebreid beschreven, maar afgelopen woensdag gingen we voor de herkansing!
Hij, Hylke, sprong met flair de trein uit en met een smile van oor tot oor werden we welkom geheten. Een toespraakje van mijn kant, de overdracht van de sokken en drie zoenen van hem zorgden tussen Akkrum en Grou voor applaus en glimlachende gezichten van de medereizigers.
Hij paste de sokken (ik moest nog wel even wijzen op de linker- en rechtersok) en wij lieten ons gewillig fotograferen door o.a. zijn teammanager die voor de gelegenheid meegereisd was. Nog even nagepraat en daarna over tot de orde van de dag.
Was dat het? Neen! Het hield nog niet op...
De volgende dag werd ik gebeld door de afdeling Sponsoring en Ludieke acties van de NS. Of ik het 'sokkenmoment' nog even in scene wilde zetten voor een foto in een landelijke krant... Huh? Ja-a, en of deze krant een telefonisch interview met me mocht hebben. Slik! Adem in, adem uit.... OK, waarom ook niet? Je kunt met vervelender dingen in de krant komen, toch?
Afijn, zo geschiede en vanochtend stonden we samen op pagina 3 :-)
